تعامل فوویسم و تزئین در نقاشی های هانری ماتیس

فوویسم را می توان نخستین جنبش مهم در نقاشی سده بیستم نامید. فووها نقاشان جوانی بودند که به سبب گرایش های اسلوبی همانند، طی چند سال با یکدیگر همکاری داشتند. در این میان، هانری ماتیس، به عنوان مهم ترین نقاش سبک فوویسم، به چنین نتایجی دست یافت: کاربست رنگ ناب، همچون معادلی برای نور، تجسم فضا با بهره گیری از جلوه های مختلف رنگ ها، وضوح و سادگی خط های شکل ساز سازماندهی تصویر به مدد نیروهای ذاتی خط و رنگ. موضوع، از طریق این هماهنگی صوری در پرده نقاشی، بیان هنری می یابد و این نوعی هماهنگی قابل مقایسه با ترکیب اصوات در موسیقی است. بدین سان پایه های زیبایی شناسی ماتیس ساخته شدند. او سعی می کرد مناظر پیش روی خود را به یک طرح تزئینی تبدیل کند و یا انسان ها و درختان را برای هماهنگی بیشتر با گل های کاغذ دیواری، بسیار ساده و یا تغییریافته اجرا کند. به عبارت دیگر، او می کوشد فرم ها با رنگ های تند و خطوط کناره نمای ساده را با جلوه هایی تزئینی از تصویرسازی های کودکانه می آمیزد. این پژوهش سعی بر این دارد که به چگونگی پیدایش سبک فوویسم بپردازد. سپس آثار هانری ماتیس، به عنوان مهم ترین نقاش این سبک مورد بررسی قرار خواهد گرفت. پرسش اصلی در این پژوهش، این است که تعامل میان فوویسم و تزئین در نقاشی های ماتیس چگونه صورت گرفته است؟ در این راستا، پس از بیان مبانی نظری و معرفی چند اثر از هانری ماتیس که در آن ها عناصر تزئینی در خلق اثر به کار گرفته شده، به تحلیل آن ها پرداخته خواهد شد. این پژوهش به لحاظ ماهیت، کاربردی است و از روش توصیفی - تحلیلی استفاده شده است. گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و مشاهده تصاویر است. این پژوهش کیفی است و نمونه گیری در آن به روش گزینشی است. این پژوهش بیان می کند که به لحاظ زیبایی شناختی، هانری ماتیس رویاها و عواطف درونی اش را به مدد نقوش دو بعدی، خطوط گویا و رنگ بندی نمادین عینیت بخشیده و نقوش را با تاکید بر ارزش های تزئینی و عاطفی آن در سطوح تخت به کار گرفته است.