بررسی نقش عامل خود اجتماعی شهروندان بر توسعه پایدار شهری منطقه 2 شهر تهران

یکی از دلایل عدم موفقیت طرح های توسعه پایدار شهری عدم توجه به خود اجتماعی شهروندان در نقش عاملیت است. زیرا برای توسعه پایدار شهری، وجود عوامل انسانی با شایستگی و مسئولیت اجتماعی یک ضرورت است. هدف این پژوهش بررسی نقش خود اجتماعی شهروندان بر توسعه پایدار شهری منطقه 2 شهر تهران بود.

روش شناسی:

 این پژوهش از نوع پیمایش-مقطعی بوده و در سال 1401 در منطقه 2 شهر تهران انجام شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه استاندارد خود اجتماعی (SSC) و پرسش نامه محقق ساخته توسعه پایدار شهری جمع آوری شد. در فرآیند استفاده از پرسش نامه های مذکور، بومی سازی براساس نظر اساتید و صاحب نظران دانشگاهی انجام شد. به منظور انتخاب محله های شهری از روش نمونه گیری خوشه ای و برای انتخاب بلوک ها از روش نمونه گیری سیستماتیک استفاده شد. سپس از میان خانوارهای منتخب در محلات طرشت، کوی نصر، مرزداران شرقی، سعادت آباد و پرواز، 600 نفر با استفاده از نمونه گیری سهمیه ای برای پاسخ گویی به پرسش نامه انتخاب شدند. برای بررسی ارتباط بین خود اجتماعی شهروندان و توسعه پایدار شهری از معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS و آزمون T دو متغیره با استفاده از 22SPSS  استفاده شد.

بر اساس معادلات ساختاری، بارهای عاملی تمام شاخص ها در سطح 001/0 معنی دار بوده و ارتباط معنی دار بین عامل توسعه پایدار و خود اجتماعی شهروندان مشاهده شد. آزمون t حاکی از وجود ارتباط معنی دار بین شایستگی و مسئولیت اجتماعی به عنوان شاخص های تبیین کننده عامل خود اجتماعی با توسعه پایدار شهری بود(p<0.001).

بین خود اجتماعی شهروندان تهرانی (شایستگی و مسئولیت اجتماعی) و توسعه پایدار شهری در منطقه 2 ارتباط معنی دار و تاثیر متقابلی وجود دارد.