کارآیی و اثربخشی سیاست های تامین مسکن در کلانشهر تهران

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی کارآیی و اثربخشی سیاست های تامین مسکن در کلانشهر تهران انجام شد.

روش شناسی: 

پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده و در سال 1402 در کلانشهر تهران انجام شد. حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول مورگان 384 نفر به دست آمد. همچنین، به منظور سطح بندی مناطق 22گانه شهر تهران نیز از روش نمونه گیری خوشه ای استفاده شد. در نهایت، نتایج داده ها با استفاده از مدل معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شد تا روابط علت و معلولی متغیرها مشخص شود.

متغیرهای اثربخشی و کارآیی به ترتیب با ضریب مسیر 305/2 و 320/9 بر سیاست های تامین مسکن اثرگذار بودند. همچنین، متغیرهای بهره وری مسکن و دسترسی به خدمات به ترتیب با مقدار آماره تی 862/21 و 874/7، بر متغیرهای اثربخشی و کارآیی تاثیر داشتند. با این حال، بهبود اثربخشی و کارآیی در سیاست های تامین مسکن باعث ارزش گذاری قیمت مسکن، کنترل اجاره مسکن، ارایه تسهیلات مالی و توسعه مسکن اجتماعی شد.

از نظر متغیرهای مرتبط با اثربخشی و کارآیی، متغیرهای دسترسی به خدمات و تنوع مسکن دارای اثرگذاری بیشتر بوده و پایداری اجتماعی و کیفیت مسکن اثرگذاری کمتری را به ترتیب بر کارآیی و اثربخشی در سیاست های تامین مسکن دارند. همچنین زیرشاخص هایی مانند تعیین قیمت مناسب با توجه به نیازهای بازار، تعیین حداکثر افزایش اجاره و تضمین حقوق مستاجران، ارایه تسهیلات به سازندگان مسکن و بهبود عملکرد نظام ساخت وساز منجر به عدم تحقق سیاست های تامین مسکن در کلانشهرها می شوند.