رویکرد تحلیلی بر معماری نوگرای ایران در دوره پهلوی دوم؛ نمونه موردی: آرامگاه خیام، میدان آزادی، تئاتر شهر

معماری نوگرا در دوران پهلوی دوم به عنوان نمادی از پیشرفت و همگام سازی با استانداردهای جهانی شناخته می شود. این دوره شاهد تحولات گستردهای در ابعاد فرهنگی، اجتماعی و معماری بود. پژوهش حاضر به بررسی و تحلیل عناصر و چارچوب های معماری مدرن در عصر دوم پهلوی می پردازد. مطالعه موردی چندین نمونه برجسته از سازهه ای معماری این دوره و تجزیه و تحلیل آنها از منظر زیبایی شناسی، فناوری و تاثیر آنها بر بافت اجتماعی و فرهنگی زمان خود مورد بررسی قرار میگیرد. روش پژوهش از نوع کیفی بر مبنای رویکرد تفسیری تاریخی است و گردآوری داده ها از طریق - مطالعات کتابخانه ای و بازدیدهای میدانی انجام شده است. نتایج نشان می دهد که معماری نوگرا در دوره پهلوی دوم با الهام از عناصر محلی و ترکیب آنها با تکنیکهای مدرن، آثاری با ویژگی های منحصربه فردی ایجاد کرده است.