حکمرانی آب یا آبخیز در ایران

هرگونه آسیب به منابع آبخیز می تواند اثرات و پیامدهای قابل توجهی برای گروداران داشته باشد. در این راستا؛ افزایش فشار و تنش بر بوم سازگان ها و بحران منابع آب در کشور بیش از آن که ناشی از فعالیت های غیر انسانی باشد، حاصل قوانین، سیاست ها و عدم مدیریت جامع در حوزه های آبخیز است. به منظور رهایی از این ورشکستگی، تصحیح اندیشه حکمرانی سابق و سلامت کیفیت حکمرانی در حوزه های آبخیز کشور ضروری است. از این رو، در این پژوهش سعی شده است که با بررسی حکمرانی نامطلوب منابع آب در کشور که در رقابتی با منافع کوتاه مدت به قیمت نابودی سرمایه های آبخیز در بلند مدت منجر شده است؛ دیدگاه مسئولان، متخصصان و گرودارن را به سوی حکمرانی شایسته آبخیز تغییر دهد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که این نوع حکمرانی برخلاف حکمرانی حاکم در کشور، با در نظر گرفتن تمامی اجزای آبخیز و دخیل کردن تمامی مسئولان و گروداران در جهت اصلاح و بهبود سلامت آبخیز تلاش می کند. ضمن اینکه، به بهانه تامین و بازگردانی یک منبع در کوتاه مدت، سایر منابع آبخیز را در بلندمدت تحت فشار و نابودی قرار نمی دهد. در این راستا؛ پیشنهاد می شود برای بهبود و سلامت آبخیزها و رهایی از بحران های به وجود آمده در آبخیزها؛ حکمرانی شایسته آبخیز جایگزین حکمرانی نامطلوب غالب در کشور شود.