هنجاری شدن علم سیاست و اولویت های ساختاری در ایران پس از انقلاب اسلامی

هدف پژوهش حاضر پاسخ به این پرسش اصلی است که: علم سیاست در ایران پس از انقلاب اسلامی، دارای چه قالب های معرفت شناسانه و هستی شناسانه بوده و این امر چه تاثیری در اولویت های ساختاری نظام سیاسی داشته است؟ پژوهش بر این فرضیه استوار است که علم سیاست در ایران پس از انقلاب اسلامی، ماهیت هنجاری داشته و این امر منجربه اولویت یابی برخی از مفاهیم مانند الهام بخشی، صدور انقلاب و هویت یابی شیعیان و گروه های انقلابی در آسیای جنوب غربی شده است. در تبیین پژوهش حاضر از نظریه آموزش هنجاری و انقلاب اسلامی ایران استفاده شده است. روش پژوهش تحلیلی- تبیینی بوده و نتایج حاکی از آن است که هنجاری شدن علم سیاست در ایران پساانقلاب اسلامی بود که بر ساختارهای سیاسی تاثیر نهاده و اولویت‎ها را تغییر داد. در نتیجه کارآمدی این دانش در فضای کنش، مطلوبیت لازم را نداشته و با سردرگمی اندیشمندان و کنشگران این کژکارکردی شدت یافت. قالب های گفتمانی انقلاب ایران که در دیسیپلین علوم سیاسی انعکاس یافته، براساس جلوه هایی از هنجارهای ایدئولوژیک شکل گرفت. قالب های هنجاری و گفتمانی مبتنی بر هویت مقاومت، آثار خود را در فرآیند امنیت سازی منطقه ای به جا گذاشت. هنجارهای سیاست خارجی ایران دارای ریشه های تاریخی بوده و معطوف به نشانه هایی از مقاومت، رویارویی با بازیگران تهدیدکننده و نیروهای گریز از مرکزی می باشد که به قواعد هنجاری توجه چندانی مبذول نداشته اند. علم سیاست در ایران پس از انقلاب اسلامی تحت تاثیر فضای اجتماعی و ساختاری قرار گرفت. از آنجایی که ایران بعد از انقلاب با نشانه هایی از بحران دائمی روبرو بوده، بنابراین علم سیاست به گونه تدریجی و در فضای بحران آبدیده شد. نقش یابی علم سیاست از این جهت اهمیت دارد که بسیاری از قالب های معنایی و مفهومی آن با مفاهیم تاریخی و ارزشی جمهوری اسلامی همخوانی داشته است. پیوند قالب های هنجاری انقلاب با آموزه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی از این جهت اهمیت دارد که توانست زمینه توسعه دانش برای شناخت و مقابله با تهدیدات را فراهم سازد.