حقایق تاریخ پهلوی از دیدگاه امام خمینی (ره)

امام خمینی (ره)، بیان وقایع و سرگذشت ملت را ضروری می دانست و باور داشت همواره در هر عصری باید تاریخ نگاران و مورخانی امین، تجربه ها و داده های تاریخی آن دوران را بیان کنند؛ زیرا اگر تاریخ به درستی ثبت نشود یا ناقص ثبت شود، نسل های آینده در بازشناسی و بازیابی هویت و فرهنگ خود، به مشکلات فراوانی برخواهند خورد؛ چنانچه فرمودند:آنچه را امروز برای ما روشن و واضح است برای نسل های آینده مبهم می ‏باشد؛ و تاریخ، روشنگر نسل های آینده است و امروز قلم های مسموم درصدد تحریف واقعیات هستند، باید نویسندگان امین این قلم ها را بشکنند.[1]امام راحل (ره) در سخنرانی ها و نوشته های خود معمولا برای تبیین مطالب و پیام های خود از روایت های تاریخی استفاده می کردند و به مطالعه مستمر آثار تاریخی و الگوگیری و عبرت پذیری از آنها می پرداختند. ایشان بار ها مسلمانان و دولت های اسلامی را به عبرت گرفتن از تجربه های عصر استعمار و انحطاط و نیز سقوط سلطنت پهلوی فرا می خواندند:تاریخ باید سرمشق ما باشد و ما وقتی که تاریخ را نگاه می‏ کنیم، تحولاتی که پیدا شده است در اسلام و در مسلمین، هرجا که... مردم و مسلمین به قوت ایمان حرکت می‏ کردند، نصر با آنها همراه بوده است. و هروقت برای رسیدن به آمال دنیایی بوده است، نصر از آنها فرار می‏ کرده است.[2] امام خمینی (ره) همچنین اهتمام ویژه ای به سرگذشت مردم و کشور در عصر پهلوی داشت و در مناسبت های مختلف می کوشید گوشه هایی از آن دوران را برای مردم بیان کند؛ اما هدف ایشان از بیان وقایع آن دوران تنها ذکر سرگذشت کشور نبود، بلکه در نظر داشت مصیبت های آن دوران را برای مردم بیان کند. ایشان در این باره می فرمایند: «ما در طول پنجاه سال سلطنت سیاه پهلوی مصیبت هایی دیدیم، ما دیدیم و شما بعضی تان شنیدید»[3] تا به این ترتیب برای کسانی که مسائل آن دوران را از یاد برده اند، یادآوری شود[4] و جوانان نیز تصور درستی از آن دوران به دست بیاورند. از سوی دیگر وقایع دوران پهلوی به مثابه یک تجربه زیسته برای امام خمینی (ره) بود که بیان آن به تقویت حافظه جمعی مردم کمک می کرد. ایشان در این باره فرمودند:شما می دانید که در ظرف پنجاه و چند سال در ایران چه گذشت. مسلما همه شما شاهد نبودید، از باب اینکه جوان هستید اغلب؛ لکن من از همان زمان، از کودتای رضا خان تا امروز، شاهد همه مسائل بوده ام.[5] [1]. سیدروح الله موسوی خمینی، صحیفه امام، ج 3، ص 434.[2]. همان، ج 7، ص 67.[3]. همان، ج 18، ص 319.[4]. همان، ج 8، ص 292-293.[5]. همان، ج 7، ص 249.