واکنش گل مریم (.Polianthes tuberosa L) به کاربرد برخی از ویتامین ها

گل مریم (.Polianthes tuberosa L) یکی از گیاهان سوخوار زینتی است و از گل های بریده مهم در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری است. ویتامین ها در مقادیر کم نیز برای رشد و نمو عادی بافت ها در گیاه ضرورت دارند. وجود این دسته از مواد برای رشد گیاه در محیط های کشت بافت و برخی از آن ها در گیاهان گلخانه ای ثابت شده است. بدین منظور در پژوهش حاضر، تاثیر ویتامین های A، B، C و E بر صفات مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گل مریم مورد بررسی قرار گرفت. ویتامین های به کار گرفته شده در این پژوهش شامل ویتامین B (تیامین)،C (اسید اسکوربیک)، E (آلفا توکوفرول) و A (رتینول) بودند که در سه سطح 50، 100 و 150 میلی گرم در لیتر و طی سه مرحله (30، 40 و 50 روز پس از کاشت) و به صورت محلول پاشی روی گیاهان اعمال شدند. نتایج مقایسه میانگین داده ها نشان داد که بیشترین طول گل آذین، قطر گلچه و وزن تر اندام هوایی مربوط به تیمار اسید آسکوربیک (100 میلی گرم در لیتر) بود و بیشترین میزان طول ریشه سوخ و اسانس در غلظت 50 میلی گرم در لیتر اسید آسکوربیک و بیشترین میزان پروتئین برگ و عمر گلجایی در غلظت 150 میلی گرم در لیتر اسید آسکوربیک حاصل شد. همچنین بیشترین تعداد گلچه و قند احیا مربوط به غلظت 100 میلی گرم در لیتر تیامین و بیشترین میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز مربوط به غلظت 150 میلی گرم در لیتر تیامین بود. بیشترین میزان فعالیت آنزیم پر اکسیداز و کلروفیل a به ترتیب مربوط به غلظت های 100 و 50 میلی گرم در لیترآلفا توکوفرول بود.