خانواده و تجربه کرونا؛ سیاست زندگی و راهبردهای سازگاری در فاجعه

کرونا دریچه ای جامعه شناختی رو به فهمی تازه از خانواده در فاجعه گشود. در دیالکتیک میان ادبیات مفهومی جامعه شناختی و یافته های میدانی به دست آمده از مصاحبه عمیق نیم ساختاریافته با 23 زن متاهل 52-30 ساله در اولین قرنیتنه در سال 1399، پژوهش به این پرسش پاسخ می دهد که ساخت شکنی/ بازساخت یابی خانواده در موقعیت فاجعه در چه فرایندی و چگونه در روایت زنان تفسیر و معنا می شود؟ و در این بازیابی چه راهکارها و مکانیسم هایی از سوی خانواده به کار گرفته می شود؟. هدف پژوهش فهم سازکارهایی است که خانواده ایرانی طی آن به محافظت از ارزش های خود پرداخته و بقاء خود در تجربه فاجعه اجتماعی را ممکن می سازد. پژوهش بر این فرضیه اصلی بنا شده که خانواده در بهم ‎ریختگی و گسست از جریان عادی زندگی در شرایط فاجعه، به محوریت سوژه بازاندیش خانواده محور، با احیاء و بازتعریف برخی سازه های بیرونی و زیرسازه های درونی با شرایط سازگار می گردد. تحلیل میدان پژوهش در پارادایم تفسیری تفهمی و به روش تحلیل مضمون نشان دهنده پنج مضمون اصلی یا الگو ی معنایی غالب یعنی محوریت یافتن روابط همسران، مرکزیت یابی روابط نسلی، اهمیت یابی آیین و مناسک خانوادگی، بازاحیاء مناسک و آیین های جمعی (سوگ) و معنویت تشدید یافته و بازیابی مناسک دینی است.