معنابخشی به سکونت در چارچوب خانواده ای بزرگ: پژوهشی کیفی در محیط سکونتگاه های خودانگیخته (مورد پژوهی: مرتضی گرد)

مفهوم سکونت پیچیده و پویاست. از این رو نظریات و دیدگاه های موجود در زمینه مفهوم سکونت که اغلب در شرایط و ساختارهای سکونتگاه های رسمی ارائه شده اند، در سایر سکونتگاه ها اثربخشی لازم را ندارند. با توجه به ماهیت ذهنی و تعاملی مفهوم سکونت، تجربه و ادراک آن در ساکنان مختلف می تواند با دیدگاه های نظری جهانی و متعارف در حوزه سکونت، که اغلب در زمینه سکونتگاه های رسمی بیان شده اند، متفاوت باشد. بنابراین و با توجه به گسترش سکونتگاه های خودانگیخته و اهمیت مطالعه و شناخت دقیق آن ها، به عنوان مبنای هرگونه اقدام در محیط سکونتگاه های خودانگیخته، که با ویژگی های متفاوت بازشناسی می شوند، می تواند تامل برانگیز باشد. هدف این پژوهش شناخت ادراک و تجربه ساکنان از سکونت و چگونگی معنا و مفهوم بخشی به آن در زمینه سکونتگاه خودانگیخته و مفاهیم مرتبط با آن و با بررسی مورد پژوهی سکونتگاه خودانگیخته مرتضی گرد است. این پژوهش در دسته پارادایم تفسیرگرایی قرار می گیرد و از جنبه شناخت شناسی، تاکید آن بر کنش و تعامل پژوهشگر با مورد پژوهش و حداقل فاصله عینی1 با مشارکت کنندگان پژوهش است. در این پژوهش از تحلیل محتوای کیفی استقرایی آشکار2 به عنوان شیوه پژوهش و به منظور تفسیر داده های متنی به دست آمده از مصاحبه های عمیق نیمه ساختار یافته و مشاهده های میدانی، استفاده شده است. داده ها از طریق فرآیند نظام مند کدگذاری و با هدف طبقه بندی مفاهیم تا چهار سطح از انتزاع مورد تحلیل قرار گرفته اند. انتخاب مشارکت کنندگان در این پژوهش، هدفمند و در راستای توسعه مفاهیم تا دستیابی به اشباع بوده است.