اثربخشی آموزش صلح بر روابط بین فردی و انگیزه تحصیلی دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه

این پژوهش با هدف، تعیین اثربخشی آموزش صلح، بر روابط بین فردی وانگیزه تحصیلی دانش آموزان، به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با در نظرگرفتن گروه کنترل وپیگیری یک ماهه انجام شد. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانش-آموزان دختر دوره اول متوسطه منطقه 19، آموزش وپرورش شهرتهران ، درسال تحصیلی 99-98 ، به تعداد بالغ بر5901 نفر بود. حجم نمونه آماری پژوهش،40 نفر دانش آموز دوره اول متوسطه بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده اند. ابزار گردآوری داده ها، بخش ارزیابی روابط بین فردی و انگیزه تحصیلی ازپرسشنامه شایستگی تحصیلی(ACES)، الیوت ودیپرنا (1999) بود. پس ازاجرای پیش آزمون، گروه آزمایش طی8 جلسه90 دقیقه ای به صورت پی درپی، براساس پروتکل آموزش صلح محقق ساخته، تحت آموزش صلح قرارگرفته وگروه کنترل، هیچ گونه آموزشی دراین زمینه دریافت نکردند. درانتها، هردوگروه درمعرض آزمون ارزیابی روابط بین فردی و انگیزه تحصیلی قرارگرفتند(پس آزمون). پس از گذشت یک ماه مجددا هر دو گروه درمعرض همان آزمون قرارگرفتند(پیگیری). داده ها به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر وآزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. تحلیل واریانس نشان داد که آموزش صلح 57 درصد تغییرات واریانس نمرات مهارت های بین فردی و1/46 درصد تغییرات واریانس نمرات انگیزه تحصیلی را تبیین می کند؛ بنابراین می توان گفت آموزش صلح در افزایش مهارت های بین فردی و انگیزه-تحصیلی دانش آموزان موثر بوده است. و این تاث یر پس از مرحله پیگیری پایدار مانده است(01/0 p<). نتایج این پژوهش حاکی ازضرورت یادگیری چگونه باهم زیستن است. آموزش صلح باتاثیرگذاری مثبت بر روابط بین فردی وانگیزه تحصیلی دانش آموزان، موجب بهبود روابط بین فردی دانش آموزان درمدرسه و افزایش انگیزه به تحصیل درآنان می گردد.