اثربخشی بسته توان بخشی شناختی ابر بر تعدیل سوگیری توجه به محرک های تهدیدآمیز در دو سطح هشیار و ناهشیار در نوجوانان عراقی دارای نشانگان اختلال اضطراب فراگیر

 در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، هدایت منابع پردازش اطلاعات به سمت تهدید منجربه سوگیری توجه می شود و می تواند اضطراب و نگرانی بیمار را افزایش دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بسته توان بخشی شناختی (ابر) بر تعدیل سوگیری توجه در دو سطح هشیار و ناهشیار در نوجوانان عراقی مبتلا به این اختلال انجام شد.

 روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری را دانش آموزان عراقی 15تا18ساله دارای اختلال اضطراب فراگیر تشکیل دادند. بعد از غربالگری دانش آموزان، هفده نفر (هفت دختر و ده پسر) با روش نمونه گیری هدفمند از جامعه انتخاب شدند و تکلیف شناختی دات پروب را در سطوح ناهشیار (زمان ارائه محرک 200 میلی ثانیه) و هشیار (زمان ارائه محرک 500 میلی ثانیه) در سه نوبت زمانی تکمیل کردند. برنامه توان بخشی شناختی در دوازده جلسه اجرا شد. تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD توسط نرم افزار SPSS انجام شد.

 در متغیرهای زمان واکنش به محرک های همخوان و شاخص سوگیری توجه در وضعیت هشیار، از پیش آزمون تا پیگیری تفاوت معناداری وجود داشت (0٫001>p)؛ همچنین زمان واکنش به محرک ناهمخوان از پیش آزمون تا پیگیری تفاوت معناداری را نشان داد (0٫018=p). در متغیر زمان واکنش به محرک همخوان در وضعیت هشیار، بین نمرات پیش آزمون با پس آزمون (0٫002=p) و پیگیری (0٫001>p) تفاوت معناداری وجود داشت؛ اما بین نمرات پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری مشاهده نشد (0٫490=p). شاخص سوگیری توجه در وضعیت هشیار، در پس آزمون و پیگیری درمقایسه با پیش آزمون با کاهش همراه بود؛ اما بین نمرات پس آزمون و پیگیری در شاخص سوگیری توجه در وضعیت هشیار تفاوت معناداری مشاهده نشد (0٫390=p). در وضعیت ناهشیار برای زمان واکنش به محرک ناهمخوان، تنها بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنادار بود (0٫021=p).

 برنامه توان بخشی شناختی اصلاح سوگیری توجه (بسته ابر) می تواند در هر دو سطح هشیار و ناهشیار، سوگیری توجه به محرک های تهدیدکننده را در افراد دارای اختلال اضطراب فراگیر کاهش دهد.