مطالعه تطبیقی اثرات مولفه های جرم خیزی محیطی بر الگوهای رفتاری شهروندان در شهر شیراز (مطالعه موردی مناطق 2 و 6)

بروز ناهنجاری ها و به طور ویژه وقوع جرم، یک از مشکلاتی است که هم بر مطلوبیت فضاهای عمومی شهری اثرگذار بوده و هم از ویژگی های محیطی این فضاها اثرپذیر می باشد. لذا شناخت صحیح ویژگی های محیطی و برنامه ریزی برای آن، یکی از حوزه های عمل برنامه ریزیان جهت برنامه ریزی فضا و رفتار و سپس مدیریت آن می باشد. در همین راستا پژوهش حاضر برآن شد مسیرهای اثرگذاری بر رفتارهای جرم خیز در گستره های نسبتا امن و گستره هایی که احتمال و میزان وقوع جرم در آنها بالاتر است، را در دو منطقه از شهر شیراز، به صورت تطبیقی مورد مطالعه قرار دهد. برای نیل به این هدف، پژوهش حاضر با استفاده از روش های توصیفی- تحلیلی و پیمایشی مبادرت به جمع آوری داده های مورد نیاز نموده و سپس با استفاده از آزمون های T-test و تحلیل رگرسیون به تحلیل داده ها مبادرت نموده است. براساس نتایج حاصله، از منظر شاخص های اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی و انتظامی- مدیریتی دو منطقه 2 و 6 شهر شیراز تفاوت معناداری با یکدیگر ندارند اما از منظر شاخص های کالبدی دو منطقه اختلاف معناداری با یکدیگر دارند. نتایج حاصله از تحلیل نظرات شهروندان تفوق، برتری و کارآمدی رویکردهای پلیس مبنا را در برخورد با جرم خیزی نشان می دهد؛ درحالی که مقایسه وضعیت مولفه های کالبدی دو منطقه نشان از اختلاف معنادار دو منطقه از منظر این مولفه ها دارد و رویکردهای مبتنی بر طراحی محیطی در کنار رویکردهای سیستم قانونی و پلیس مبنا در محلات جرم خیز شهر شیراز اهمیت بیشتری دارد.