استفاده از سرنخ‏ های واژگانی و تصریفی در تشخیص زمان جمله بر پایه نظریه‏ پردازش درون‏ داد: مقایسه‏ فارسی ‏آموزان عربی‏ زبان سطوح مبتدی و پیشرفته

با توجه به نقش و اهمیت تشخیص زمان دستوری در فراگیری زبان و نبود پژوهش های مرتبط در خصوص فراگیری زبان فارسی، هدف از پژوهش حاضر، بررسی نوع سرنخ های به کار رفته، جهت تشخیص زمان دستوری و همچنین رابطه بین درک زمان جمله های فارسی و جنسیت و نیز رابطه بین درک زمان و زبان اول فارسی آموزان عربی زبان در سطوح مبتدی و پیشرفته بود. بدین منظور، اصل تقدم واژگانی نظریه پردازش درون داد (ون پتن، 2015) به عنوان پایه و چهارچوب نظری در نظر گرفته شد. شرکت کنندگان در این پژوهش که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، عبارت بودند از 53 نفر فارسی آموز عربی زبان، از مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین‏المللی امام خمینی (ره)، که بر اساس سطح، به دو گروه مبتدی (28 نفر) و پیشرفته (25 نفر) تقسیم شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، دو آزمون محقق ساخته در دو مرحله بود: در مرحله اول، با استفاده از آزمون تشخیص زمان جمله، آزمودنی‏ها، زمان جمله‏هایی که می‏شنیدند را در پاسخنامه علامت می‏زدند. در مرحله دوم، همان آزمون اجرا شد، با این تفاوت که در این آزمون، جمله‏ها فاقد قید زمان بود. یافته های این پژوهش نشان داد عربی‏زبانان مبتدی، هم از سرنخ‏های واژگانی و هم از تصریف‏های فعلی در تشخیص زمان جمله استفاده می‏کنند؛ اما در بیشتر موارد، انتخاب آن‏ها، تنها یکی از سرنخ‏ها می‏باشد. این در حالی است که آزمودنی‏های سطح پیشرفته، همزمان از دو سرنخ واژگانی و تصریف فعلی استفاده می‏کنند. در مورد جنسیت، نتایج نشان داد که بین جنسیت و توانایی درک زمان جمله، رابطه معناداری وجود ندارد.