تحلیل جغرافیایی اپیدمیولوژی بیماری های تنفسی در مناطق شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی جغرافیایی اپیدمیولوژی بیماری های تنفسی در مناطق شهر تهران انجام یافته است. روش پژهش توصیفی-تحلیلی و جامعه آماری پژوهش 1918 نفر بیمار تنفسی در کلانشهر تهران است. تجزیه و تحلیل داده ها در نرم افزار ARCGIS صورت گرفت. جهت نمایش پراکندگی مبتلایان در بازه زمانی 1400-1397 از روش تراکم نقطه ای استفاده گردید و سپس با استفاده از ضریب موران پراکنش فضایی بیماران بررسی شد، همچنین با استفاده از خودهمبستگی فضایی میزان فاصله گسترش بیماری های تنفسی در بین مناطق شهر تهران تحلیل گردید. نهایتا با استفاده از ضریب موران محلی پیوند فضایی موران تک متغیره، خوشه بندی فضایی مناطق 22 گانه شهر تهران براساس مبتلایان بیماری های تنفسی شکل گرفت. یافته ها نشان می دهد که روند گسترش شیوع بیماری های تنفسی در تهران در سال های 99، 98 و 1397 به سمت مناطق نیمه شرقی است و بیشترین انتشارفضایی در مناطق 13 و 14 بعنوان کانون بیماری صورت گرفته است و در سال 1400 اغلب مناطق بخصوص شمال شهر درگیر بیماری شده اند. در سال های 99، 98 و 1397 تا شعاع فاصله 75/2 کیلومتری بین مناطق شهر گسترش بیماری روند صعودی دارد و از آن به بعد به دلیل افزایش فاصله مکانی و کاسته شدن از تراکم جمعیت انتشار آن کاهش می یابد. الگوی فضایی بیماری های تنفسی در تهران از نوع خوشه ای می باشد که مناطق 13 و 14 در قسمت HH نمودار پراکندگی موران با خودهمبستگی فضایی مثبت بعنوان کانون اصلی انتشار بیماری، مناطق 9، 10، 11، 15، 21 و 22 در قسمت HL نمودار پراکندگی موران با خودهمبستگی فضایی منفی و وجود ناهمگونی فضایی در تعداد مبتلایان و در خوشه LL منطقه 17 و در خوشه LH مناطق 1، 3، 6، 7، 18، 19 و 20 با خودهمبستگی فضایی منفی قرار دارند.