اثربخشی آموزش طرحواره درمانی بر رضایت از زندگی و کیفیت زندگی در دانش آموزان تیزهوش با نشانه های اضطراب

 هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش طرحواره درمانی بر رضایت از زندگی و کیفیت زندگی دانش آموزان تیزهوش با نشانه های اضطراب بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی مبتنی بر پیش‎آزمون - پس‎آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری را 180 دانش آموزان دارای اضطراب مراجعه کننده به دفتر مشاوره دبیرستان تیزهوشان شهر خرم آباد در سال 1402 در نظر گرفته شد. نمونه آماری شامل 30 نفر به صورت داوطلبانه بود که به صورت تصادفی در دو گروه  15 نفری، گروه طرحواره درمانی و گروه کنترل جایگزین شدند. در پژوهش از پرسشنامه کیفیت زندگی (SF-36) و پرسشنامه رضایت از زندگی (SWLS) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون، در گروه آزمایش مداخله طرحواره درمانی در 8 جلسه (هر هفته یک جلسه به صورت گروهی) اجرا و پس از آن، مرحله پس آزمون در هر دو گروه اجرا گردید. یافته ها مبتنی بر تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که در پس آزمون، میانگین رضایت از زندگی (001/0P value:) و مقیاس سلامت جسمی (001/0P value:) و سلامت روانی (001/0P value:) در گروه مداخله به طور معناداری از افراد گروه کنترل بالاتر بود. در نتیجه، مداخله ی طرحواره درمانی برنامه ای موثر در جهت افزایش رضایت از زندگی و کیفیت زندگی دانش آموزان با نشانه های اضطراب در نظر گرفته شد. این درمان به دانش آموزان کمک می کند تا با بهبود بینش خود، طرحواره های منفی را به مثبت تبدیل نموده و با ایجاد هدف و معنا در زندگی خود، اضطراب خود را کاهش داده و رضایت از زندگی خود را افزایش دهند. لذا پیشنهاد می گردد که در فضای آموزش، از طرحواره درمانی در جهت افزایش سلامت روان دانش آموزان با نشانه های اضطراب استفاده گردد.