نقش فطرت در تکامل اجتماعی انسان از نگاه قرآن و روایات

واژه ی فطرت ابداع قرآن کریم است. اگرچه از ابتدای خلقت برنامه ی تکاملی جوامع انسانی بر پایه ی فطرت و تطابق آن با عالم دنیا که مکان سیر تکاملی اوست، بوده است اما سیر تدریجی جوامع بشری که از ملزومات حیات مادی است، امکان بروز تمامی ابعاد فطرت را نمی داد تا عقل و علم بشر به میزانی تکامل پیدا کرد که قابلیت ارائه ی بزرگ ترین سرمایه ی خود یعنی فطرت را بروز داد و خداوند در زمان آخرین فرستاده ی خود، کامل ترین کتاب هدایت جامعه ی انسانی تا روز قیامت را در اختیار او قرا ر داد و به طور خاص پرده از دلیل فخر اشرف مخلوقات خود برداشت و آن را با لفظ فطرت به جهان ارائه کرد، جهانی که در روزگار یهودیت و مسیحیت پذیرای شکوفایی تمامی ابعاد وجودی خود را نداشت و بشری که مظهر تجلی کامل پروردگار عالم باشد، پا به عرصه ی گیتی نگذاشته بود. رسول خاتم (ص) تنها انسان کاملی بود که در کل جوامع بشری توانست تمامی ابعاد و گرایش های فطری یک انسان را به نمایش بگذارد. انسان چگونه می تواند با ابزار فطرت، نواقص جامعه ی خود را برطرف کرده و مسیر تکامل را طی کند؟ راه زدودن غبار از دیده ی فطرت چیست و چه کسانی می توانند در این مسیر به انسان کمک کنند؟ دیدگاه آیات و روایات در این خصوص چیست؟ این پژوهش به دنبال نشان دادن پاره ای از این تجلی و اثرگذاری آن در جامعه می باشد.