مدل پیش بینی سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری براساس استرس ادراک شده و انسجام روانی با میانجی گری شفقت به خود در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر

پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل پیش بینی سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری براساس استرس ادراک شده و انسجام روانی با میانجی گری شفقت به خود در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر انجام گرفت. روش پژوهش، توصیفی-همبستگی و مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر بود که در پاییز و زمستان 1400 به مراکز درمانی و متخصصان گوارش شهر اصفهان مراجعه کرده بودند. نمونه آماری نیز شامل 340 بیمار مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری (PSADS)، مقیاس استرس ادراک شده (PSS)، پرسشنامه انسجام روانی (SCQ) و پرسشنامه شفقت به خود (SCQ) بود. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل مسیر و آزمون بوت استراپ به وسیله نرم افزار SPSS و Amos ویرایش 23 صورت گرفت. نتایج نشان داد بین استرس ادراک شده، انسجام روانی و شفقت به خود از یک سو و سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری از سوی دیگر، رابطه معنادار وجود دارد (01/0>p). همچنین استرس ادراک شده، انسجام روانی و شفقت به خود بر سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری دارای اثر مستقیم معنادار است (01/0>p). علاوه براین نتایج بوت استراپ مشخص کرد شفقت به خود در رابطه بین استرس ادراک شده و انسجام روانی با سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری دارای نقش میانجی گری معنادار است (01/0>p). درنهایت مدل از برازش مناسبی برخوردار بود. با توجه به نقش میانجی معنادار شفقت به خود لازم است درمانگران بالینی با به کارگیری روش های درمانی روان شناختی کارآمد مانند درمان مبتنی بر شفقت، سازگاری روانی-اجتماعی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر را بهبود بخشند.