تحلیل و بررسی غزل گفتار ایران (بر اساس آثار آرش آذرپیک)

«غزل گفتار» در شعر معاصر، جزو جریانهای پسا سیمینی به حساب می آید. غزل گفتار به لحاظ مضمون و فرم در ادبیات معاصر نوآور بوده و جایگاه خاص خود را به دست آورده است. این نوع نوشتار با هم افزایی قالب غزل و دکلماسیون طبیعی یعنی زبان گفتار، در اوزان سیمینی به کامیابی فراوانی در نزدیک کردن زبان غزل به دکلماسیون طبیعی زبان بدون درغلطیدن به ورطه عامیانه نویسی و محاوره نویسی، داشته است و تاثیر غزل روایی سیمین بهبهانی، با اصالت دادن به گفتگو و دیالوگ محور شدن شعر به وجود آمده است و به جای استفاده از مضامین تکراری و سوز و گدازهای عاشقانه_عارفانه، تصاویر ناب اندیشه و من انسانی_اجتماعی خود را دست مایه اصلی غزل گفتار ساخته و از این رهگذر، به هم افزایی، شعر (قالب غزل) و داستان رسیده است. با توجه به اینکه آذرپیک عناصر جوهری کلمه را می شناسد با ارتباط بی واسطه با آن ها، این عناصر را با مراقبه شناور هم افزا به سوی قالب غزل و عناصر داستان در غزلش به هم افزایی می رساند. در این نوشتار با مرور دو مجموعه «دوشیزه به عشق باز می گردد» و «لیلا زانا» شاخصه های شعر گفتار مورد بررسی قرار خواهد گرفت. نتیجه نشان می دهد دیالوگ های موجود در اشعار، بدون شکستن کلمات، مخفف سازی، ترکیب سازی پیچیده و عدم کاربرد آرایه ها، دکلماسیون طبیعی زبان را شکل داده است.