تبیین جامعه شناختی رابطه احساس ناامنی با مسئولیت پذیری اجتماعی پس از خاتمه بحران کووید-19

مسئولیت پذیری اجتماعی یکی از مهم ترین ویژگی های اجتماعی است که هنگام بروز مخاطرات طبیعی و انسانی، اهمیتی مضاعف می یابد. هدف پژوهش حاضر تبیین جامعه شناختی رابطه احساس ناامنی و مسئولیت پذیری اجتماعی پس از خاتمه همه گیری بیماری کووید-19 در شهر تبریز است. 

 پژوهش حاضر به شیوه کمی و از طریق پیمایش انجام شد. جامعه آماری آن شهروندان 18 تا 70 سال شهر تبریز بودند که 384 نفر از آن ها براساس فرمول کوکران به عنوان نمونه آماری با شیوه نمونه گیری خوشه ای و به صورت تصادفی انتخاب و بررسی شدند. 

نتایج به دست آمده از بررسی داده های حاصل از تحقیق نشان داد ارتباط معنی دار و معکوس بین احساس ناامنی و مسئولیت پذیری اجتماعی وجود دارد. همچنین نتایج به دست آمده نشان داد مسئولیت پذیری اجتماعی افراد برحسب جنس، تحصیلات و شغل آن ها متفاوت است، اما سن پاسخگویان رابطه ای با مسئولیت پذیری اجتماعی آن ها ندارد.

انسجام و تعلق اجتماعی در جامعه می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی خدشه دار شود و کنش های اجتماعی را تحت تاثیر قرار دهد. احساس ناامنی از عوامل اجتماعی است که می تواند ارزش های اجتماعی همچون احساس تعلق و مسئولیت پذیری اجتماعی را کاهش دهد. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد همه گیری کرونا با تقویت رفتارهای انزواگرایانه ناشی از انقطاع روابط اجتماعی و دوری گزینی افراد به واسطه ایجاد حس ناامنی در تعاملات اجتماعی، عاملی در کاهش مسئولیت پذیری اجتماعی افراد بوده است.