بازخوانی نقادانه نظریه همدلی مارتین هافمن

نظریه همدلی مارتین هافمن از جمله نظریات هیجان محور در روان شناسی اخلاق است. او همدلی را به عنوان هیجانی تعریف می کند که بیش از آن که با وضعیت خود شخص تناسب داشته باشد، با وضعیت طرف مقابل تناسب دارد. این حالت هیجانی نیابتی، در بافت شناختی «تمایز خود از دیگری» رشد کرده و از گریه واکنشی نوزادان شروع شده و مراحل پنج گانه را تا همدلی فراتر از موقعیت طی می کند. هافمن معتقد است پریشانی همدلانه می تواند با میانجی گری «احساس گناه»، منشا انگیزش اخلاقی باشد. هافمن یک نظریه جامع اخلاقی مبتنی بر همدلی را پیشنهاد می کند. وی همدلی را یک هیجان خودکار تصویر می کند که توسط عوامل متنوعی تحریک می شود. اما شواهدی که با مطالعات تجربی بعدی به دست آمدند، نشان دادند که همدلی هیجانی نیست که همیشه خودکار و خارج از کنترل فرد واقع شود، بلکه تحت تاثیر فرایندهای شناختی، آمادگی ذهنی و پیشینه زندگی و حرفه ای شخص تحریک شده یا بازداری می شود. همچنین مطالعات حاکی از این است که صحت همدلی انسان ها پایین تر از آن است که خود تصور می کنند. به عبارت دیگر، انسان ها گاه بجای همدلی واقعی، حالات هیجانی خود را برون ریزی می کنند. در نتیجه می توان گفت نظریه همدلی هافمن برای این که بتواند واقعیت را بهتر توصیف و تبیین کند، نیازمند تکمیل شدن با متغیرهای تعدیل کننده است.