ارزیابی آسیب پذیری کیفی لرزه ای ساختمان های شهر اردبیل با رویکرد مقاوم سازی

علی رغم پیشرفت های اخیر در واکاوی عملکرد لرزه ای انواع سازه های ساختمانی، راهبردهای مقاوم سازی سازه ای هنوز هم یکی از مباحث چالش برانگیز فنی است. هدف پژوهش حاضر رفع این خلاء مطالعاتی از طریق ارائه یک روش شناسی ساده برای ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای ساختمان های واقع در بافت های فرسوده شهر اردبیل است. روش ارائه شده بر اساس مطالعات میدانی 1440 ساختمان مختلف، یک روش کیفی بوده است. نمایه آسیب مربوط به تمامی ساختمان ها محاسبه و میانگین آن ها در زمین لرزه های با شدت های 7 تا 9 در مقیاس MSK، بر حسب شدت برای انواع مختلف ساختمان ها به صورت نمودارهای ستونی و PGA به صورت خطی ترسیم گردیده است.  بر اساس نتایج به دست آمده، تقریبا 30 درصد ساختمان های فولادی که قدمت آن ها کمتر از 20 سال می باشد و به دلیل بازنگری در آئین نامه استاندارد 2800 نسبت به زمان ساخت شان در برابر زمین لرزه ای با شدت 8 احتمال آسیب زیاد و در شدت 9 احتمال ریزش و تخریب ساختمان وجود دارد. نتایج حاصله نشان می دهد که این سیستم سازه ای نسبت به ساختمان های با مصالح بنایی وضعیت بهتری دارد. ساختمان های با اسکلت بتنی که قدمت آن ها کمتر از 15 سال است در برابر زمین لرزه ای با شدت 8 احتمال آسیب متوسط  و در شدت 9 احتمال آسیب زیاد وجود دارد. در نهایت سیستم سازه ای بتنی نسبت به سیستم سازه ای فولادی و بنایی عملکرد بهتری داشته اند. به طور کلی نتایج نشان می دهد که بیشتر ساختمان های موجود در بافت های فرسوده و تاریخی در برابر یک زمین لرزه با شدت 8 در ردیف آسیب زیاد و شدت 9 آسیب کلی و تخریب قرار دارند. ساختمان هایی که از آسیب پذیری بالایی برخوردارند، بیشتر در نقاط مرکزی شهر (مخصوصا منطقه یک) واقع شده اند.
 واژگان کلیدی: نمایه آسیب پذیری لرزه ای، سازوکارهای آسیب، سناریوهای آسیب،  اردبیل