ریشه های بروز نارضایتی عمومی در جمهوری اسلامی ایران

تاریخ ملت ها مملو از پدیده های اجتماعی تکرارشونده ای مانند اعتراض ها، نارضایتی ها و ناآرامی های سیاسی - اجتماعی است. «نارضایتی عمومی» به وضعیتی اطلاق می شود که عدم رضایت مردم از حاکمیت نظام دولتی، عوامل و نهادهای دولتی (حاکمیت دولت) به یک پدیده همه گیر تبدیل شده و گستره وسیعی از شهروندان را دربرمی گیرد. بر این اساس، هدف از این پژوهش «شناسایی ابعاد، مولفه‎ ها، شاخص‎ها و شکلهای بروز نارضایتی عمومی در ج.ا.ایران ». نوع پژوهش کاربردی و به روش توصیفی انجام شده است. روش گردآوری داده ها نیز به صورت کتابخانه‎ای و با ابزار فیش‎برداری بوده و درنهایت الگوی شکلگیری نارضایتی عمومی استخراج گردیده که طبق نتایج تحقیق می توان به انباشت مطالبات و خواسته ‏های اقشار مختلف و لایه‏ های گوناگون جامعه ایران در دوره ‏های مختلف مدیریت دولت‏ ها، پاسخ نیافتن آنها (نظریه انتظار و پاداش) و در نتیجه فقدان اعتماد عمومی، اتخاذ رویکرد امنیتی و سیاسی نسبت به مسائل روزمره جامعه توسط نهادهای انتظامی و امنیتی، فقدان آزادی های مدنی و حقوق سیاسی شهروندی، نابرابری های اقتصادی و توسعه مسائل ساختاری مانند افزایش بیکاری جمعیت دانش آموختگان دانشگاهی و ناتوانی حاکمیت در فراهم کردن امکانات و اشتغال برای آنها اشاره کرد.