تربیت حرفه ای در دوران باستان

تربیت به عنوان یکی از ارکان مهم جامعه در هر دوره و زمانی تحت تاثیر ارزش ها و نیازهای افراد جامعه بوده است. طبق شواهد و منابع موجود، تعلیم و تربیت دوران باستان ایران اگرچه بیشتر جنبه عملی داشته، اما عمدتا در خدمت طبقه اشراف و حاکمان و نیازهای آنان بوده است و توده مردم از آن محروم بوده اند. برنامه آموزش در دوره باستان نخست به تربیت دینی توجه داشته که مبتنی بر ارزش های اخلاقی (زرتشتی) جامعه بوده است. پس از آن تربیت بدنی و پرورش سپاهیان و افراد کارآزموده به منظور حراست از کشور را مد نظر قرار می داد.آثار و بناهای تاریخی به جامانده از گذشته گویای آن است که اگرچه جامعه ایرانی دوران باستان از هنر، معماری و صنعت بی بهره نبود، اما مهارت ها و شغل هایی که توده مردم به آن ها اشتغال می ورزیدند، در تعلیم و تربیت طبقاتی آن زمان جایگاهی نداشتند. این بخش از هنرها و صنایع را امری موروثی می دانستند که از پدر به پسر و از استاد به شاگرد آموزش داده می شد. آموزش دختران نیز در خانه به امر خانه داری و برخی هنرهای دستی محدود می شد. این اولین مقاله از مجموعه تاریخچه تربیت فنی و حرفه ای در ایران است که به قلم همین نویسنده در شماره های بعدی ادامه خواهد یافت.