تدوین مدل علی خودجرحی نوجوانان دختر با رگه های شخصیت مرزی براساس خودشفقت ورزی با نقش میانجی گر کارکرد خانواده

روند تحولی تغییرات مغز در دوره نوجوانی، افراد را نسبت به خودجرحی آسیب پذیر می کند. لذا شناسایی متغیرهای پیش بین خودجرحی در نوجوانان با اختلال شخصیت مرزی از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی مدل علی خودجرحی در نوجوانان دختر با رگه های شخصیت مرزی بر اساس خودشفقت ورزی با نقش میانجی گر کارکرد خانواده، انجام شد.

 روش پژوهش حاضر از نظر شیوه گردآوری داده ها توصیفی از نوع همبستگی است که با تکنیک مدل معادلات ساختاری اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی نوجوانان دختر 14 تا 18 استان همدان در سال 1400-1401 بود که از بین جامعه آماری ذکرشده،  با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 350 نفر انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش عبارتند از: مقیاس شخصیت مرزی (Schizotypal Trait questionnaire-B form)، پرسشنامه آسیب به خود (Self-Harm Inventory)، پرسشنامه خودشفقت ورزی (Self-Compassion Scale (SCS) و پرسشنامه کارکرد خانواده (Family Assessment Device). در نهایت پس از جمع آوری اطلاعات از روش پژوهش های همبستگی و روش مدل معادلات ساختاری با به کارگیری از نرم افزارهای  SPSS26 و AMOS24 استفاده شد. همچنین جهت تحلیل روابط واسطه ای نیز از روش بوت استرپ در برنامه MACRO استفاده شد.

یافته های پژوهش حاضر نشان داد که ضریب مسیر خودشفقت ورزی بر رفتار خودجرحی در نوجوانان دختر با رگه های شخصیت مرزی اثر منفی و مستقیم دارد (001/0<p). هچنین خودشفقت ورزی از طریق کارکرد خانواده بر رفتار خودجرحی اثر غیرمستقیم دارد (001/0<p).

 بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه می توان گفت که متغیر کارکرد خانواده می تواند رابطه بین خودشفقت ورزی و خودجرحی در نوجوانان با اختلال شخصیت مرزی را تقویت کند.