اثربخشی آموزش رابطه والد-نوجوان به مادران و دختران بر الگوهای ارتباطی، استرس و عملکرد تحصیلی در دختران دوره متوسطه اول شهر تهران

نوجوانی شامل رشد اجتماعی، شناختی و عاطفی قابل توجهی در نوجوانان است. اگرچه برای بسیاری از نوجوانان این دوره شامل تعدادی پیامدهای رشدی مثبت است، اما اوایل نوجوانی دوره ای از زندگی است که مشکلات بیرونی مانند مشکلات رفتاری و همچنین مشکلات درونی مانند اضطراب و علائم افسردگی شروع به تجلی می کنند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بسته آموزشی والد- نوجوان بر الگوهای ارتباطی، استرس و عملکرد تحصیلی در دختران دوره متوسطه اول شهر تهران انجام شد.

روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه و پیگیری دو ماهه بود. تعداد 30 نفر از دانش آموزان دوره متوسطه اول منطقه 2 شهر تهران که کمترین نمرات را در پرسشنامه رابطه والد - فرزندی به دست آورده بودند، انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایدهی شدند، سپس مادران این نوجوانان جهت دریافت مداخله در پژوهش حاضر شدند. پرسشنامه های مورد استفاده، شامل پرسشنامه الگوهای ارتباطی (ریچی و فیتزپاتریک، 1990)، پرسشنامه استرس تحصیلی (آنگ و هوان، 2006)، پرسشنامه عملکرد تحصیلی (فام و تیلور، 1999) و پرسشنامه رابطه والد- فرزند (فاین و همکاران، 1983) بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار SPSS تحلیل شد.

نتایج نشان داد که بسته آموزشی والد- نوجوان باعث بهبود الگوهای ارتباطی (001/0>P)، کاهش استرس تحصیلی (001/0>P) و افزایش عملکرد تحصیلی (001/0>P) دختران دوره متوسطه اول شده است.

بر اساس یافته های حاصل از پژوهش، بسته آموزشی والد- نوجوان را می توان به عنوانی روشی کارآمد در جهت بهبود الگوهای ارتباطی، کاهش استرس تحصیلی و افزایش عملکرد تحصیلی دانش آموزان مورد استفاده قرار داد.