تبیین روش های تفسیری آیت الله جوادی آملی درتفسیر «تسنیم» و تطبیق آن بر روش علامه طباطبایی در «المیزان»

روش های تفسیری؛ ابزاری است که مفسر برای تبیین آیات الهی، آن را طی می‏کند. در واقع دست‏یابی صحیح و روشمند به آموزه‏های قرآنی، روش‏ های خاصی را می‏طلبد، که آگاهی از آن ها نقش مهمی را در فهم عمیق آیات الهی و رسیدن به حقایق و قوانینی که سعادت دنیوی و اخروی بشر را در بردارد، ایفا می کنند. از این رو پژوهش در این زمینه امری ضروری در علم تفسیر به شمار می رود. بر همین اساس نگارنده تلاش نمود تا با استناد به تفسیر «تسنیم» روش های تفسیری آیت الله جوادی آملی را به روش کتابخانه ای و توصیفی تبیین نماید. همچنین با تطبیق روش ایشان با روش علامه طباطبایی به وجوه اشتراک این دو مفسر در اتخاد روش های تفسیری دست یابد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است؛ روش تفسیری آیت الله جوادی آملی در «تسنیم» شامل تفسیر قرآن به قرآن، قرآن به سنت و قرآن به عقل است که یک روش تفسیری جامع می باشد؛ به نظر می رسد از میان این ر روش ها مهم ترین شیوه تفسیری آیت الله جوادی آملی در «تسنیم» قرآن به قرآن است که بر پایه ی اسلوب تفسیری علامه طباطبایی در «المیزان» نگاشته شده است.