رابطه بین هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی با شادکامی در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری

 شادکامی یکی از سازه های برگرفته از رویکرد روانشناسی مثبت نگر است که بر بسیاری از متغیرها تاثیر مثبت می گذارد. در نتیجه، هدف این پژوهش تعیین رابطه بین هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی با شادکامی در دانشجویان بود. این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری در سال تحصیلی 400-1399 در حدود 3000 نفر بودند. حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان 341 نفر برآورد که با روش نمونه گیری طبقه ای با توجه به جنسیت انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه هوش معنوی کینگ (2008)، مقیاس خودکارآمدی اجتماعی اسمیت و بتز (2000) و پرسشنامه شادکامی آرگایل و همکاران (1989) بودند. داده ها با روش های ضرایب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان در نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هوش معنوی (414/0=r) و خودکارآمدی اجتماعی (544/0=r) با شادکامی دانشجویان رابطه مثبت و معنی دار داشتند (001/0P<). همچنین، متغیرهای هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی به طورمعنی داری توانستند 1/29 درصد از تغییرات شادکامی در دانشجویان را تبیین کنند (05/0P<). نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده نقش موثر هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی در تبیین شادکامی دانشجویان بود. بنابراین، جهت بهبود شادکامی آنان می توان از طریق کارگاه های آموزشی میزان هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی آنها را ارتقاء بخشید.