اثربخشی طرحواره درمانی بر اضطراب اجتماعی، ترس از ارزیابی منفی و شرم از تفسیر بدن در دختران مبتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر اضطراب اجتماعی، ترس از ارزیابی منفی و شرم از تفسیر بدن در دختران مبتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری پژوهش شامل دختران نوجوان مبتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن شهر قم در بازه زمانی سال 1402 بود که به با استفاده از روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس 30 نفر از دختران نوجوان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش، 10 جلسه طرحواره درمانی گروهی به صورت 1 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 2 ساعت، به عنوان مداخله درمانی دریافت نمودند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه اضطراب اجتماعی نوجوانان لاجرکا (1999)، پرسشنامه ترس از ارزیابی منفی لری (1983) و پرسشنامه شرم از تفسیر بدن دورات و همکاران (2014) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و تحلیل کوواریانس انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش طرحواره درمانی بر اضطراب اجتماعی (35/0)، ترس از ارزیابی منفی (53/0) و شرم از تفسیر بدن (30/0) در دختران مبتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن اثربخش بوده است. با توجه به یافته های این پژوهش می توان از طرحواره درمانی به عنوان یک راهبرد درمانی جهت کاهش اضطراب اجتماعی، ترس از ارزیابی منفی و شرم از تفسیر بدن در دختران مبتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن استفاده کرد.