اثر تجویز حاد کافئین و آدنوزین به تنهایی یا در ترکیب با سلکوکسیب بر تشنجات ناشی از پنتیلن تترازول در موش سوری

هدف از این مطالعه بررسی اثر تجویز حاد کافئین و آدنوزین به تنهائی یا ترکیب با سلکوکسیب (مهارکننده آنزیم سیکلواکسیژناز-2) بر آستانه تشنجات ناشی از پنتیلن تترازول بود.

موش های سوری نر نژاد NMRI (30-25 گرم، 10 سر در هر گروه)، به گروه های کنترل و آزمایشی دریافت کننده آدنوزین (25، 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم)، کافئین (10، 40، 80 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم)، سلکوکسیب (5/2، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم) و ترکیب سکوکسیب با آدنوزین یا کافئین تقسیم شدند. دوز آستانه تشنجات کلونیک و تونیک با انفوزیون داخل وریدی پنتیلن تترازول اندازه گیری شد.

دوزهای آدنوزین 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم اثرات ضد تشنج نشان داد. دوزهای کافئین 10، 40، 80 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت معنی داری آستانه تشنجات تونیک را کاهش داد درحالی که تنها دوز 10 و 40 میلی گرم کافئین سبب کاهش آستانه تشنجات کلونیک شد. سلکوکسیب تنها در دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم اثر ضد تشنج داشت. ترکیب سلکوکسیب با آدنوزین سبب تقویت اثر ضد تشنجی آدنوزین شد. بعلاوه، ترکیب سلکوکسیب با کافئین توانست تا حدی اثرات تشنج زای کافئین را از بین ببرد.

ترکیب سلکوکسیب با کافئین برخی اثرات تشنج زای کافئین را از بین برد و سبب تقویت اثر ضد تشنجی آدنوزین شد که پیشنهاد می کند بخشی از اثر تشنج زای کافئین و اثر ضد تشنج آدنوزین از طریق تعدیل مسیر سیکلواکسیژناز-2 است.