ارزیابی پاسخ‎های فیزیکوشیمیایی و انبارمانی خربزه دیررس (Cucumis melon L.)تحت آبیاری با آب شور

تاثیر آبیاری با آب شور بر صفات کمی خربزه دیررس سبزوار تازه و انبارشده و نیز محتوای سدیم و پتاسیم در زیست توده گیاه، با آزمایشی در پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در مقابل تیمار شاهد، بررسی شد. تیمارهای آبیاری: 1T: شاهد (آب غیرشور dS.m-10/6)، 2T: شوری dS.m-1 3، 3T: شوری dS.m-1 6، 4T: شوری dS.m-1 3 از 40 روز بعد از جوانه زنی تا برداشت ، 5T: شوری dS.m-1 3 از 20 روز بعد از جوانه زنی تا برداشت ، 6T: شوری dS.m-16 از 40 روز بعد از جوانه زنی تا برداشت و 7T: شوری dS.m-1 6 از 20 روز بعد از جوانه زنی تا برداشت بودند. نتایج نشان دادند تیمار 3T سبب افزایش سدیم برگ، ساقه و ریشه به ترتیب 52، 140 و 47 درصد شد. افزایش شوری، محتوای پتاسیم و سدیم اندام‎های گیاه را تغییرداد به طوری که بیشترین کاهش در اثر اعمال تیمار 3 Tدر برگ، ساقه و ریشه به ترتیب 40/28، 65/32 و 27/68 درصد بود. در کلیه تیمارها مقدار پتاسیم ساقه و ریشه به ترتیب 2/65 و 2/01 درصد افزایش یافتند. 6 T کمترین وزن گوشت به کل میوه و 5 T بیشترین بریکس بخش های مختلف میوه را داشت. بیشترین تعداد خربزه (9552 عدد) و عملکرد کل (T/hr19/2) از 1T حاصل شد. نگهداری در سردخانه موجب کاهش سفتی متوسط بافت میوه تا 21 درصد و افزایش میانگین بریکس تا 4/3 درصد شد. آبیاری با شور dS.m-13 سبب بهبود برخی صفات در مراحل ابتدایی شد که با افزایش شوری صفات عملکردی کاهش یافت در این شرایط طی انبارمانی سفتی میوه کاهش و بریکس آن افزایش یافت.