مقایسه استحکام باند برشی براکت زیبایی چسبانده شده به سطح سرامیکی با استفاده از تکنیک اچینگ معمولی در مقابل لیزر اچینگ

با افزایش نیاز بزرگسالان به درمان ارتودنسی و محبوبیت روز افزون دندانپزشکی زیبایی، ارتودنتیست ها اغلب با موضوع باندینگ اتصالات به دندان های ترمیم شده با پرسلن مواجه می شوند. هدف از این مطالعه تعیین موثرترین روش اچینگ سطح برای به دست آوردن استحکام برشی بهینه براکت های سرامیکی به سطح پرسلن بدون آسیب به سطح سرامیکی پس از جداسازی می باشد. همچنین برای ارزیابی استحکام باند برشی، از روش های مختلف بر روی سطح پرسلن استفاده شد.

در این مطالعه، 40 دیسک پرسلن فلدسپاتیک تهیه شد و به طور تصادفی در چهار گروه 10 تایی قرار گرفت. گروه (1) شامل براکت سرامیکی متصل به دیسک های پرسلن اچ شده با HFA، گروه (2) براکت سرامیکی متصل به دیسک های پرسلن اچ شده با PHA، گروه (3) براکت سرامیکی متصل به دیسک های پرسلن آماده شده با لیزر 3W Er, Cr: YSGG و گروه (4) براکت سرامیکی متصل به دیسک های پرسلن آماده شده با لیزر 6W Er, Cr: YSGG بود. نمونه های اضافی از هر گروه قبل از اتصال برای آزمایش توپوگرافی سطح سرامیکی با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) انتخاب شدند. سطح پیوند زدایی با یک استریومیکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفت.

روش های آماده سازی سطح باعث ایجاد تفاوت معنی داری در استحکام باند در بین گروه ها شد (0/001=p). بالاترین استحکام باند 1/74±22/40 مگاپاسکال در گروه HFA-etched و کمترین استحکام باند 2/95±11/40 مگاپاسکال در گروه 6W Er, Cr: YSGG بود. در میان همه گروه ها، گروه اچ شده با HFA بیشترین آسیب به سطح پرسلن را در جداسازی باند نشان داد.

بر اساس نتایج این مطالعه، گروه لیزر Er, Cr: YSGG یک درمان سطحی مستمر برای اتصال بین براکت های سرامیکی ارتودنسی و سطوح سرامیکی فلدسپاتیک بوده و حداقل آسیب سطحی در طول جداسازی را ایجاد می کند. در نتیجه، روش لیزر Er, Cr: YSGG برای سطوح سرامیکی مناسب است.