ارزیابی محیط آموزشی درمانگاه های داخلی و اطفال بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز

آموزش درمانگاهی بخش مهمی از آموزش بالینی دانشجویان را در بر می گیرد، لذا این مطالعه با هدف ارزیابی محیط آموزشی در درمانگاه های داخلی و اطفال بیمارستان های آموزشی دانشگاه جندی شاپور اهواز از دیدگاه کارورزان در سال 1402انجام شد.

مطالعه توصیفی تحلیلی حاضر به منظور ارزیابی محیط آموزشی درمانگاه‎های داخلی و اطفال روی 302 نفر از کارورزان پزشکی که با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند، انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه روان‎سنجی شده ACLEEM در 8 حیطه بود. حیطه ها عبارت بودند از "توانمندی اساتید بالینی، فعالیت در عرصه بالینی و مراقبت از بیمار، تخصیص وقت برای فعالیت های غیربالینی، زیرساخت، مهارت های بالینی، سنجش و بازخورد، اطلاعات، ارتباطات و فناوری و نظارت بالینی. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی، توزیع و درصد و آزمون های تحلیلی تی مستقل و ANOVA استفاده شد. داده ها با استفاده از SPSS 25 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

بیش ترین میانگین امتیاز کارورزان مربوط به حیطه «مهارت های بالینی» با 25/69% و کم ترین میانگین امتیاز مربوط به حیطه «سنجش و بازخورد» با 55/37% بود. امتیاز کل حیطه‎ها در بخش اطفال 57/25±48/88 و در بخش داخلی 67/30±47/88 گزارش شد. همچنین میانگین نمره کلی تمام حیطه ها در بین بخش‎های داخلی و اطفال (9/0=Pvalue) تفاوت معناداری نداشت اما نمره کلی و نمره تمام حیطه‎ها در بین خانم‎ها و آقایان (001/0 =Pvalue) تفاوت معناداری داشت.

نتایج نشان داد محیط آموزشی درمانگاه‎ها در وضعیت نیمه‎مطلوب قرار دارد که بیانگر عدم رضایت کافی از این محیط است. به منظور ارتقاء آموزش درمانگاهی باید با برنامه ریزی دقیق و استفاده از سایر ظرفیت های درمانگاهی اهتمام جدی به عمل آید.