تدوین مدل احساس تنهایی براساس عزت نفس و تعلقات دنیوی با میانجیگری شفقت به خود در دانشجویان

برقراری ارتباطات معنادار و مبتنی بر اعتماد و حمایت متقابل از نیازهای اولیه و طبیعی انسان است؛ با این حال، زمانی که افراد در ایجاد ارتباطات اجتماعی موفق نمی شوند، کیفیت زندگی به شدت آسیب می بیند و ممکن است منجربه احساس تنهایی شود. پژوهش حاضر به منظور تدوین مدل احساس تنهایی براساس عزت نفس و تعلقات دنیوی با میانجیگری شفقت به خود در دانشجویان انجام گرفت.

پژوهش حاضر از نوع همبستگی تحلیلی به روش تحلیل مسیر بود. جامعه آماری را تمامی دانشجویان دانشگاه شیراز تشکیل دادند که در سال تحصیلی 1401-1400 مشغول به تحصیل بودند. در ابتدا 280 نفر به شیوه نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. پس از حذف پرسش نامه های نامناسب، 274 نفر باقی ماندند. شرکت کنندگان مقیاس تجدیدنظرشده احساس تنهایی (راسل و همکاران، 1980)، مقیاس عزت نفس روزنبرگ (روزنبرگ، 1965)، مقیاس تعلقات دنیوی (مهدی یار و همکاران، 1396) و مقیاس شفقت به خود (نف، 2003) را تکمیل کردند. داده ها در نرم افزارهای SPSS نسخه 22 و AMOS نسخه 22 تجزیه وتحلیل شدند. سطح معناداری آزمون ها در پژوهش، 0٫05 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، عزت نفس (0٫001>p و 0٫268-=β) و شفقت به خود (0٫001>p و 0٫356-=β) اثر مستقیم و منفی و معنا دار و تعلقات دنیوی (0٫019=p و 0٫194=β) اثر مستقیم و مثبت و معنا دار بر احساس تنهایی داشت؛ ازطرفی، عزت نفس (0٫032=p و 0٫145=β) اثر مستقیم و مثبت و معنا دار و تعلقات دنیوی (0٫011=p و 0٫161-=β) اثر مستقیم و منفی و معنا دار بر شفقت به خود داشت؛ همچنین اثر غیرمستقیم عزت نفس بر احساس تنهایی (0٫014=p و 0٫033-=β) به صورت منفی معنا دار و اثر غیرمستقیم تعلقات دنیوی بر احساس تنهایی (0٫021=p و 0٫029=β) به صورت مثبت معنا دار بود. به علاوه مشخص شد، شاخص های برازش (0٫071RMSEA=، 0٫094PCLOSE=، 0٫910CFI=، 0٫910IFI=، 0٫911GFI=، 2٫707X2/df=) در سطح مناسبی بود.

براساس یافته های این تحقیق نتیجه گرفته می شود، کاهش وابستگی به تعلقات دنیوی و افزایش عزت نفس منجربه افزایش شفقت به خود می شود؛ بنابراین در کاهش احساس تنهایی دانشجویان نقش بسزایی دارد.