تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر رضایت زناشویی و تنظیم هیجانی و تاب آوری زنان متقاضی طلاق در شهر تهران

طلاق از آسیب های بسیار مهم اجتماعی کشور در سال های اخیر به شمار می آید. پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر رضایت زناشویی و تنظیم هیجانی و تاب آوری زنان متقاضی طلاق شهر تهران انجام شد.

روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. نمونه پژوهش 44 نفر از زنان داوطلب واجد شرایط متقاضی طلاق بودند که در سامانه تصمیم، ثبت نام کردند. آزمودنی ها به صورت دردسترس وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 22 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی هشت جلسه نوددقیقه ای مداخلات رفتاردرمانی دیالکتیکی را دریافت کرد و برای گروه گواه مداخله ای ارائه نشد. برای گردآوری داده ها، پرسش نامه رضایت زناشویی انریچ (فاورز و اولسون، 1998) و مقیاس تنظیم هیجانی (گراتز و رومر، 2004) و پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون (کانر و دیویدسون، 2003) به کار رفت. داده های پژوهش به کمک تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بررسی شدند. سطح معناداری برای آزمون های آماری 0٫05 در نظر گرفته شد.

تجزیه وتحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد، در هر سه متغیر رضایت زناشویی و تنظیم هیجانی و تاب آوری بین پیش آزمون و پس آزمون، همچنین بین پیگیری و پیش آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (0٫001>p)؛ اما بین پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری مشاهده نمی شود؛ بنابراین طرح مداخله بر بهبود هر سه متغیر و پایداری دوماهه تاثیر معناداری داشته است.

استفاده از رفتاردرمانی دیالکتیکی برای افزایش رضایت زناشویی و بهبود تنظیم هیجانی و افزایش تاب آوری افراد متقاضی طلاق، سودمند به نظر می رسد.