نقش سیاست های تشویقی ساخت وساز بافت فرسوده شهری در کیفیت فضا و مسکن (مطالعه: منطقه 9 شهرداری تهران)

رویکردهای مداخله در بافت های فرسوده شهری در سیر تحول و تکامل خود از بازسازی، نوسازی، بازآفرینی شهری و بازآفرینی پایدار شهری تکامل یافته و در این مسیر تحولی، از توجه صرف به کالبد،  تاکید بر حوزه های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، زیست محیطی و هنری داشته اند. امروزه رویکرد نوسازی در قالب طرح های بازآفرینی شهری به عنوان رویکردهای پشتیبان و پایدار، فرصت های بزرگ اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و کالبدی برای شهرهای کوچک و بزرگ که با مساله بافت های فرسوده مواجه هستند، ایجاد می کنند سایت مورد مطالعه منطقه 9 شهرداری تهران و منظور مطالعه رساله، بافت فرسوده شهری فاقد میراث فرهنگی است می باشد. این مقاله باهدف ارزیابی برنامه ها و اقدامات صورت گرفته جهت نوسازی بافت فرسوده (منطقه 9 تهران) بر اساس سیاست های تشویقی با رویکرد و تاکید بر کیفیت فضایی می باشد طی بررسی ها مشخص گردید نوسازی تنها یک پدیده کالبدی نیست بلکه باید تمام جوانب را مدنظر قرار دارد تا کیفیت فضایی مطلوب در آن محقق شود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و بنیادی، از نظر ماهیت تحلیلی و اکتشافی است. شیوه های گردآوری مبتنی بر مطالعات اسنادی و کتابخانه ای، پیمایش و پرسشنامه است. روش در این مقاله با هدف بررسی فرضیه پژوهش، در سطح منطقه 9 و از آنجا که امکان مطالعه همه شهروندان ممکن نبوده است لذا حجم نمونه 378 نفر برآورد گردید ولی برای روایی بیشتر به 400 پرسشنامه افزایش یافته است، که روایی و پایایی پرسشنامه بررسی شده برای فرضیه پرسشنامه را با 6 بعد شاخص‏های تدوین شده بر مبنای فرآیند تحلیل سلسله مراتبی تاثیرگذاری و تاثیرپذیری (مقایسه زوجی) بر یکدیگر رتبه بندی شدند. در بخش نهایی تحقیق مبتنی بر تحلیل اکتشافی به کمک نرم افزار Micmac، ثبت کرد. در واقع ترکیب رویکرد نوسازی با اولویت کیفیت فضایی محیط و اولویت بندی اصول آن به تناسب ویژگی های کالبدی بافت و خصوصیات اجتماعی و اقتصادی ساختار محله می تواند مشکل بافت های ناکارآمد و فرسوده و معضل کیفی مسکن را در بلند مدت حل نماید و نقش مدیریت شهری نیز به عنوان نهادی ناظر بر نوسازی با تاکید بر الگو های متناسب تجمیع  با هدف تولید کیفیت مسکن بسیار موثر است.