بررسی سازگاری شغلی پرستاران اتاق عمل بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1402

سازگاری شغلی عاملی مهم در طرح ریزی برنامه ها و ساختارهای سازمانی است. این مطالعه باهدف تعیین میانگین نمره سازگاری شغلی در پرستاران اتاق عمل بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1402 انجام شد.

این پژوهش توصیفی از نوع مقطعی-همبستگی بود. جامعه ی آماری در این پژوهش شامل 156 پرستار اتاق عمل از بیمارستان های منتخب علوم پزشکی اصفهان با روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. جمع آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های کتبی دموگرافیک و سازگاری شغلی دیویس و لافکوایست انجام گرفت. برای آنالیز داده ها از تست های تی مستقل دوطرفه و آنووا، آزمون من ویتنی، و آزمون پیرسون کای اسکوئر استفاده شد. آنالیز داده ها به کمک نرم افزار SPSS نسخه 19 انجام شد.

میانگین نمره سازگاری شغلی 41/109 (از حداکثر 180 نمره قابل کسب) بود که نشان دهنده ی سازگاری شغلی متوسط است. بین مقیاس های ارزش پیشرفت و ارزش راحتی ازنظر جنسیت تفاوت معنی دار آماری یافت شد درحالی که بین سازگاری شغلی و زیرمقیاس های آن ازنظر جنسیت ارتباط معنی داری پیدا نشد. بین ارزش خودمختاری و بیمارستان ها ارتباط معنی دار وجود دارد (029/0=P).

شایسته است سازمان های مربوطه با توجه به تاثیر مولفه های متعددی همچون ارزش پیشرفت، ارزش پایگاه، سبک سازگاری و ارزش ایمنی بر سازگاری شغلی، در راستای اجرای اقدامات لازم گام بردارند. همچنین ضروری است در آینده مطالعات بیشتری در راستای ارتقای سازگاری شغلی کادر بیمارستانی صورت گیرد.