عملگرایی در سیاست خارجی عراق (2023-2005): ویژگی ها و پیامدها

متعاقب حمله ایالات متحده آمریکا به عراق در سال 2003، نظام سیاسی جدیدی مبتنی بر تقسیم بندی قومی در این کشور تشکیل شد. با توجه به عدم شکل گیری دولتی قدرتمند در پس این توافقات و تصویب قانون اساسی این کشور در سال 2005 سیاست خارجی این کشور تحت تاثیر کنشگران و موضوعات مختلفی بوده است. این موضوع سبب ایجاد نوعی عملگرایی در سیاست خارجی عراق شده است.در این راستا این پژوهش به دنبال بررسی ویژگی ها و نتایج این عملگرایی در سیاست خارجی عراق است.

روش شناسی:

 این پژوهش با استفاده از منابع اسنادی و با رویکرد توصیفی تحلیلی به بررسی علمی این موضوع پرداخته است.

مطالعه سیاست گذاری، رفتار و کنش سیاست گذاران نشان می دهد که عملگرایی شکل گرفته در رفتار سیاستمداران عراقی  بر اساس عملگرایی کوچک بوده است. در این راستا منافع، اهداف و راهبردهای شکل گرفته در سیاست خارجی این کشور نیز تحت تاثیر آن است.

پیگیری عملگرایی کوچک باعث شده تا منافع، اهداف و راهبردهای سیاست خارجی عراق در جهت حفظ بقای نظام پیگیری شود. در این راستا منافع و اهداف سیاست خارجی عبارت اند از: خروج از انزوا و بازسازی روابط خارجی، رهایی از اشغال سرزمینی، تامین امنیت و مقابله با تروریسم با همکاری بازیگران خارجی، تامین و توسعه تسلیحات و توان نظامی کشور، احیای اقتصاد نفت و گسترش مسیرهای انتقال انرژی، تامین کالاهای داخلی موردنیاز و افزایش میزان سرمایه گذاری خارجی. راهبردهای سیاست خارجی این کشور نیز شامل ایجاد توازن میان قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای حاضر در عراق، میانجیگری، بی طرفی در قبال بحران ها و پیوستن به اتحادها و ائتلاف ها است.