بررسی مقایسه ای تاثیر انواع مختلف لیگیشن بر ایجاد میکروکرک در مینای دندان در پی دباندینگ براکت های ارتودنسی

یکی از عوارض درمان های ارتودنسی ایجاد میکروکرک در پی دباندینگ است. از آنجا که نوع لیگشن ممکن است بر نوع نیروی اعمال شده بر براکت ها حین دباند اثر بگذارد، این مطالعه با هدف بررسی اثر انواع لیگیشن بر ایجاد میکروکرک های مینایی بعد از دباندینگ براکت های ارتودنسی انجام شد.

مطالعه حاضر یک مطالعه تجربی از نوع آزمایشگاهی است. تعداد 69 دندان پرمولر کشیده شده انسانی به 3 گروه 23 تایی تقسیم شدند. یک براکت روی دندان باند شد، سپس دندان مورد نظر در یک تایپودنت که بقیه دندان ها در آن مانت شده بودند، قرار داده شد. طوری که آرچ وایر به صورت پسیو در اسلات براکت قرار گرفت. نمونه ها براساس گروه مطالعه به یکی از این سه روش لیگیت شدند: 1. O-ring ligation 2. Tight ligation منفرد هر دندان 3. ligation همه دندان های قوس با هم. نمونه ها زیر استریومیکروسکوپ مشاهده شد. تعداد، طول و محل تمامی میکرو کرک های مینایی قبل و بعد از دباندینگ ثبت و جهت تحلیل داده ها از تحلیل معادلات برآوردی تعمیم یافته استفاده شد.

در هر سه گروه مطالعه، افزایش معنی داری در میانگین مجموع طول میکروکرک ها و تعداد آن ها پس از دباندینگ نسبت به قبل مشاهده شد (001/0P<). اما تفاوت آماری معنی داری بین سه گروه از نظر روند تغییرات میانگین مجموع طول و تعداد میکروکرک های مشاهده نشد. به طور کلی نسبت افزایش کرک ها در گروه 2 بیشتر از 3 و بیشتر از 1 بود. از 92 میکروکرک ایجاد شده (جدید)، عمده کرک ها در ناحیه میدباکال و سپس به ترتیب در ناحیه سرویکال و اکلوزال بود.

فرایند  دباندینگ موجب افزایش در میانگین مجموع طول و همچنین تعداد میکروکرک های مینایی خصوصا در ناحیه میدباکال می شود. روش Tight ligation نسبت به روش های O-ring ligation و Full arch ligation می تواند باعث کرک های مینایی بیشتری شود.