تاثیر 12 هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر سطوح سرمی پروگرانولین و MCP-1 در زنان مبتلا به دیابت نوع 2

برهم خوردن تنظیم سطوح آدیپوکاین ها در پاتوژنز دیابت نوع2 نقش مهمی دارد. باوجود این، تمرینات ورزشی بواسطه تعدیل سطوح آدیپوکاین ها می تواند در بهبود کنترل گلیسمیک در بیماران دیابتی نوع2 موثر باشد. در مطالعه حاضر، تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر سطوح سرمی پروگرانولین و MCP-1 در زنان دیابتی نوع 2 بررسی شد.

تعداد 36 زن دیابتی نوع2 واجد شرایط و داوطلب در سه گروه کنترل، HIIT و MICT به صورت تصادفی تقسیم شدند. پروتکل HIIT (90 درصد ضربان قلب بیشینه) و MICT (60 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه) هر دو به مدت 12 هفته روی نوارگردان اجرا شدند. نمونه های خونی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شدند. تغییرات بین گروهی با آزمون آنالیز کوواریانس تعیین شد و سطح معناداری 05/0>p بود.

نتایج حاضر نشان داد که HIIT (001/0>p) و MICT (014/0=p) هر دو به کاهش معنادار سطوح سرمی MCP-1 منجر شده اند. باوجود این، کاهش پروگرانولین نسبت به گروه کنترل تنها در گروه HIIT مشاهده شد (001/0>p) و MICT تاثیر معناداری بر سطوح پروگرانولین نداشت (077/0=p). کاهش درصد چربی بدن و مقاومت به انسولین نیز با هر دو پروتکل HIIT و MICT در مقایسه با گروه کنترل معنادار بود (001/0>P).

تمرینات HIIT و MICT هر دو در تعدیل آدیپوکاین ها در بیماران دیابتی نوع2 موثر هستند. باوجود این، تاثیرگذاری HIIT در مقایسه با MICT از جمله در کاهش سطوح پروگرانولین بیشتر بود که اهمیت توجه بیشتر به HIIT در مدیریت دیابت نوع2 را نشان می دهد.