معرفت شناسی ایمان و شک در فلسفه اسلامی و تاثیر آن بر زندگی فردی

مقاله حاضر به بررسی رابطه میان ایمان و شک در فلسفه اسلامی پرداخته و نقش هر یک از این مفاهیم را در فرآیند معرفت شناسی مورد تحلیل قرار می دهد. با توجه به دیدگاه های برجسته فلاسفه اسلامی مانند ابن سینا، فارابی، غزالی و ملاصدرا، تعامل میان ایمان و شک به عنوان دو جنبه مکمل از شناخت مطرح شده است. این فلاسفه بر این باورند که شک می تواند به عنوان یک مرحله ضروری در پالایش باورهای نادرست و دستیابی به حقیقت عمل کند و در نهایت فرد را به ایمان قلبی و یقین هدایت کند. ابن سینا و فارابی به تاثیر مثبت شک بر تقویت ایمان اشاره دارند و معتقدند که شک به عنوان نیروی محرکه ای برای جستجوی دلایل عقلانی تر عمل می کند. از سوی دیگر، غزالی و ملاصدرا بر این باورند که شک نه تنها مرحله ای ضروری در تکامل روحی و معنوی انسان است، بلکه فرد را به رشد و تعالی معنوی می رساند. این مقاله تلاش می کند تا با تحلیل فلسفی این دو مفهوم، نقش شک و ایمان را در فرآیند شناخت و تاثیر آن ها بر زندگی فکری و معنوی فرد بررسی کند. در نهایت، پیشنهاداتی برای پژوهش های آینده در زمینه تعامل میان ایمان و شک و تاثیر آن ها بر معرفت شناسی و روان شناسی دینی ارائه شده است.