تاثیر پروتکل آموزشی سازگاری اجتماعی بر خودپنداره تحصیلی دانش آموزان پسر ابتدایی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی پروتکل آموزشی سازگاری اجتماعی بر خودپنداره تحصیلی دانش آموزان پسر ابتدایی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی شهر بوکان در سال تحصیلی 1402-1401 بود که از طریق روش نمونه گیری در دسترس از بین افراد داوطلب واجد شرایط تعداد 30 نفر وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه خود پنداره تحصیلی لیو و وانگ (2005) بود. گروه آزمایش طی 10 جلسه 90 دقیقه ای و به مدت 5 هفته متوالی (هر هفته 2 جلسه) تحت آموزش برنامه سازگاری اجتماعی (نجاری و همکاران، 1397) قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه وتحلیل داده های آماری با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و با نرم افزارspss نسخه 23 صورت گرفت. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که بعد از مداخله پروتکل آموزشی سازگاری اجتماعی بر خود پنداره تحصیلی دانش آموزان معنادار بود. درواقع بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت که پروتکل آموزشی سازگاری اجتماعی روش مداخله ای مناسبی برای ارتقای خود پنداره تحصیلی دانش آموزان پسر است.