طراحی و ارزیابی اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر یکپارچگی حسی بر ارتقاء مهارت های اجتماعی در پسران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم یک وضعیت عصبی تحولی است که با نارسایی مداوم در ارتباطات، تعاملات اجتماعی، و همچنین علائق محدود، و رفتارهای تکراری مشخص می شود. پژوهش حاضر با هدف توسعه بازی درمانی مبتنی بر یکپارچگی حسی و اثربخشی آن بر رشد مهارت های اجتماعی در پسران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد.

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری 1/5 ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه پسران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم 5 تا 12 ساله استان گیلان بود. بر اساس معیارهای ورود به پژوهش و روش نمونه گیری هدفمند، 30 کودک از انجمن اوتیسم گیلان به عنوان اعضای نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. بازی درمانی مبتنی بر یکپارچگی حسی به صورت انفرادی به مدت 15 جلسه 30 تا 45 دقیقه ای در گروه آزمایش انجام شد. ابزار تحقیق شامل مقیاس بلوغ اجتماعی واینلند بود.

نتایج حاکی از تفاوت معنی داری بین میانگین نمره کل مهارت های اجتماعی و زیر مقیاس های آن شامل خودیاری عمومی، خودیاری در خوردن، خودیاری در پوشیدن، مهارت کاری، مهارت جابجایی و حرکت، مهارت ارتباطی، و مهارت اجتماعی بودن در مرحله پس آزمون گروه آزمایش و گواه بود. این تفاوت در مرحله پیگیری نیز تداوم داشت. با این حال تفاوت معنی داری در زیر مقیاس خودراهبری مشاهده نشد.

یافته های ما نشان می دهد که بازی درمانی مبتنی بر یکپارچگی حسی می تواند منجر به پیشرفت های چشمگیر در مهارت های اجتماعی در بین پسران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شود.