مقایسه اثر 12 هفته تمرینات استقامتی و مقاومتی بر سطوح استیل کولین و اینترلوکین یک بتا در موش های نر آلزایمری

بیماری آلزایمر علت اصلی زوال عقل است و شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد برنامه های ورزشی ممکن است به بهبود برخی از علائم این بیماری کمک کند. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر تمرینات استقامتی و مقاومتی بر سطوح استیل کولین و اینترلوکین 1 بتا در موش های صحرایی نر آلزایمری انجام شد.

28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه کنترل سالم، کنترل آلزایمری، آلزایمر+ تمرین مقاومتی و آلزایمر + تمرین استقامتی قرار گرفتند. آلزایمر با استفاده از دوز 8 میلی گرم تری متیل کلرید القا شد. تمرین استقامتی شامل شنا در آب با دمای 30 تا 33 درجه سانتی گراد، پنج روز در هفته، برای جلسات به تدریج از 15 تا 60 دقیقه طی 12 هفته افزایش یافت. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان یک متری با وزنه های متصل به دم، شامل 26 پله با شیب 85 درجه بود، همچنین پنج روز در هفته به مدت دوازده هفته انجام شد. پس از اتمام دوره تمرین، سطوح خونی استیل کولین و اینترلوکین 1 بتا به روش الایزا اندازه گیری شد.

نتایج نشان داد که سطح استیل کولین در گروه کنترل آلزایمری به طور معنی داری کمتر از هر دو گروه استقامتی+ آلزایمر و گروه کنترل سالم بود. پس از مداخله تمرینی، سطح بتا اینترلوکین 1 در گروه کنترل سالم به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل آلزایمری، مقاومتی+آلزایمر و استقامتی+آلزایمر بود. با این حال، تفاوت معنی داری در سطوح اینترلوکین 1 بتا بین گروه های تمرین استقامتی و مقاومتی وجود نداشت.

این یافته ها نشان می دهد که ورزش ممکن است در کاهش التهاب مرتبط با آلزایمر مفید باشد، به طوری که تمرین استقامتی در این زمینه نسبت به تمرین مقاومتی اثربخشی کمی بیشتر نشان می دهد. این نشان می دهد که انواع خاصی از ورزش ممکن است در مدیریت وضعیت التهابی آلزایمر نقش داشته باشد و به طور بالقوه مزایای درمانی را ارائه دهد.