اثربخشی آموزش مبتنی بر تاب آوری بر نگرش مسئولیت پذیری و خودنظم جویی تحصیلی دانش آموزان فرزند طلاق

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر تاب آوری بر افزایش نگرش مسئولیت پذیری و خودنظم جویی تحصیلی در دانش آموزان فرزند طلاق انجام گرفت.

روش پژوهش حاضر آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر فرزند طلاق مقطع متوسطه دوره دوم در سال تحصیلی 1403-1402 شهرستان اردبیل بود. بدین منظور تعداد 30 دانش آموز فرزند طلاق بر حسب  ملاک های ورود به پژوهش به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش وکنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. پس از انجام پیش آزمون به وسیله مقیاس مسئولیت نگرش های سالکوویکس و پرسشنامه خودتنظیمی تحصیلی بوفارد و همکاران، گروه آزمایشی 12 جلسه (هرهفته 3 جلسه) 75 دقیقه ای برنامه آموزش مبتنی بر تاب آوری را دریافت کرد. درحالی که گروه کنترل هیچ برنامه مداخله ای دریافت نکرد. داده های به دست آمده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره در نرم افزار SPSS.26 تجزیه وتحلیل شدند.

نتایج نشان داد که میانگین گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای نگرش مسئولیت پذیری و خودتنظیمی تحصیلی به طور معناداری متفاوت است. بدین معنی که بعد از اجرای برنامه آموزشی مبتنی بر تاب آوری میانگین نمرات دانش آموزان فرزند طلاق در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافته است (01/0≥P).

آموزش مبتنی بر تاب آوری بر نگرش مسئولیت پذیری و خودتنظیمی تحصیلی دانش آموزان فرزند طلاق تاثیر مثبت داشته است. بنابراین، می توان گفت که از این برنامه می توان برای کمک به دانش آموزان فرزند طلاق استفاده کرد.