اثربخشی درمان هیجان مدار بر اضطراب مرگ و تاب آوری سالمندان

سالمندی فرآیندی زیستی و دوره ای حساس از زندگی است که با بروز تغییرات خود به خودی، پیش رونده و بازگشت ناپذیر فیزیولوژیکی و روان شناختی همراه می باشد. افراد در این مرحله با شایع ترین موضوعات سلامت روان سالمندان مانند اضطراب مرگ و تاب آوری مواجه می گردند که با استفاده از مداخلات مناسب درمانی می توانند بهبود یابند. بنابراین این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی درمان هیجان مدار بر اضطراب مرگ و تاب آوری سالمندان انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این تحقیق شامل تمامی سالمندان مراکز شبانه روزی شهر شیراز بود و حجم نمونه نیز شامل 30 نفر سالمند مقیم مرکز سالمندان زاگرس (60 تا بیش از 90 سال) در زمستان سال 1402 بود که به روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به معیارهای ورود و خروج مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل گمارده شدند. پروتکل درمان هیجان مدار بر روی گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای اجرا گردید اما این درمان برای گروه گواه انجام نشد. برای گردآوری داده ها از آزمون اضطراب مرگ تمپلر و پرسشنامه تاب آوری کانر-دیویدسون استفاده شد. تحلیل داده ها در نرم افزار SPSS  نسخه 26 با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس یکراهه صورت گرفت. یافته ها نشان داد که اگر چه در مرحله پس آزمون، درمان هیجان مدار موجب کاهش اضطراب مرگ سالمندان گروه آزمایش شد اما تاثیر این درمان بر اضطراب مرگ سالمندان معنادار نبود. به عبارت دیگر، بین دو گروه آزمایش و کنترل از نظر تاب آوری و تمام زیرمقیاس های آن تفاوت معناداری وجود داشت (05/0>P). به بیان دیگر درمان هیجان مدار بر تاب آوری سالمندان موثر و موجب افزایش آن شده بود. از این رو، استفاده از درمان هیجان مدار به عنوان یک روش موثر در بهبود سلامت روان سالمندان به ویژه در جهت افزایش تاب آوری و کاهش اضطراب مرگ آنان توصیه می شود.