ارزیابی اثرات ترمیمی داروی دگزامتازون و تاکرولیموس در بهبود ضایعات عصبی محیطی در موش سوری

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات ترمیمی داروی دگزامتازون و تاکرولیموس در بهبود ضایعات عصبی محیطی در موش سوری بود. 25 سر موش بالغ نر تهیه شد. موش ها به 5 گروه شم (بدون مداخله درمانی)، کنترل (تزریق آب مقطر به صورت روزانه تا روز 28 بعد از جراحی)، آزمایش یک (2 میلی گرم بر کیلوگرم)، آزمایش دو (5 میلی گرم بر کیلوگرم تاکرولیموس) آزمایش سه (2 میلی گرم بر کیلوگرم دگزامتازون و 5 میلی گرم بر کیلوگرم تاکرولیموس) تقسیم شدند قبل از جراحی موش ها از نظرحرکتی ارزیابی شدند و نحوه راه رفتن با قرار دادن پا بر روی رنگ و راه رفتن بر روی کاغذ سفید مورد ارزیابی قرار گرفتند. استفاده از دگزامتازون و تاکرولیموس به صورت قابل توجهی باعث کاهش میزان لکوسیت شد. کمترین میزان دژنرسانس آکسون مربوط به گروه های تاکرولیموس، دگزامتازون و تاکرولیموس+دگزامتازون بود که اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند وهمگی سبب کاهش معنی دار دژنرسانس آکسون شدند. کمترین میزان SFI مربوط به گروه دگزامتازون و گروه تاکرولیموس و دگزامتازون بود. در روز 14، کمترین میزان SFI به مربوط به گروه تاکرولیموس و دگزامتازون بود. کمترین میزان SFI در روز 21، مربوط به گروه 4 و سپس گروه دگزامتازون و تاکرولیموس بود که اختلاف قابل توجهی با یکدیگر نداشتند. کمترین میزان SFI در روز 28 نیز مربوط به گروه شم، 4 و دگزامتازون و تاکرولیموس بود. به صورت کلی نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از ترکیب دارویی مورد استفاده سبب بهبود ضایعات عصب محیطی شد.