تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی - تناوبی در مقابل تمرین مقاومتی - هوازی بر عامل رشد شبه انسولین - 1 و قدرت و توده عضلانی در مردان جوان تمرین کرده

  سازگاری های برآمده از تمرین می تواند تحت تاثیر نوع تمرین باشد. هدف پژوهش پیش رو تعیین تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی - تناوبی در مقابل مقاومتی - هوازی بر عامل رشد شبه انسولین - 1 (IGF-1) و قدرت و توده عضلانی در مردان جوان تمرین کرده بوده است.

  در تحقیق نیمه تجربی حاضر 36 مرد تمرین کرده داوطلب انتخاب و به سه گروه که عبارتند از: 1) تمرین مقاومتی، 2) تمرین مقاومتی - هوازی و 3) تمرین مقاومتی - تناوبی تقسیم شدند. تمرین مقاومتی در 3 ست، 4 تا 6 تکرار با 85 درصد یک تکرار بیشینه اجرا شد. تمرین تناوبی در 6 - 4 تناوب 30 ثانیه ای دویدن سرعت با 5/4 دقیقه ریکاوری اجرا شد. تمرین هوازی با شدت 70 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه به مدت 30 دقیقه اجرا شد.

 افزایش قدرت عضلانی و توده عضلانی به ترتیب در گروه های مقاومتی، مقاومتی - تناوبی و مقاومتی - هوازی مشاهده شد و بین گروه ها اختلاف معناداری وجود داشته است (05/0 > P)؛ همچنین نشان داد که تغییراتIGF-1  سرمی برای گروه تمرین مقاومتی - تناوبی نسبت به گروه تمرین مقاومتی - هوازی معنادار بوده است (002/0=P).

 بر اساس نتایج تحقیق حاضر تمرین مقاومتی با افزایش IGF-1 موجب افزایش توده عضلانی و قدرت عضلانی شده و با توجه به سازگاری های کسب شده در تمرینات همزمان، به نظر می رسد استفاده از تمرین های مقاومتی - تناوبی نسبت به تمرین های مقاومتی – هوازی آثار بهتری بر تغییرات IGF-1، توده عضلانی و قدرت عضلانی دارد.