ویتامین D و آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی: مطالعه تیروئید تهران

با توجه به داده های متناقض موجود در مورد ارتباط بین ویتامین D و بیماری های خود ایمنی تیروئید، هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین ویتامین D و آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی (TPOAb) بود.

در این مطالعه 695 نفر؛ شامل 369 زن وارد و براساس سطوح سرمی 25 هیدروکسی ویتامین D [D (OH)25] به چهار گروه تقسیم شدند. وضعیت آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی بین دسته های مختلف کمبود ویتامین D مقایسه شد و ضریب همبستگی آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی و ویتامین D برآورد شد. برای بررسی ارتباط بین وضعیت ویتامین D و مثبت بودن TPOAb از تحلیل رگرسیون لجستیک چندگانه استفاده شد.

شیوع کمبود ویتامین دی،  82درصد بود. تفاوت آماری معنی داری در شیوع آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی مثبت در گروه های مختلف ویتامین D وجود نداشت؛ (0/18=p-value) و این یافته با در نظر گرفتن تیتر آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی به عنوان یک متغیر پیوسته نیز تغییر نکرد. تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک چندگانه ارتباط معناداری بین وضعیت ویتامین D و مثبت بودن آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی نشان نداد. در مورد عملکرد تیروئید، یک رابطه منفی ضعیف بین 25 هیدروکسی ویتامین D و هورمون محرک تیروئید در مردان و یک رابطه مثبت ضعیف بین 25 هیدروکسی ویتامین D و هورمون تیروکسین آزاد در زنان نشان داده شد.

مطالعه ما در جمعیت با شیوع بالای کمبود ویتامین D، هیچ ارتباط آماری معناداری را بین سطوح سرمی ویتامین D و سطوح آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی یا آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی مثبت نشان نداد.