بازنمایی و واکاوی فرهنگ مردم روستای «ایستا»

ایران در شصت سال اخیر از جامعه ای با اکثریت روستایی به جامعه ای با اکثریت شهری بدل شده است. سبک زندگی و فرهنگ روستایی در رویارویی با فرایند پیش رونده توسعه و فناوری های نوین و دستاوردهای متنوع آن، بسیار ضعیف بوده و چاره ای جز تسلیم نداشته است. اغلب روستاهای باقی مانده تنها بخش هایی از زندگی روستایی را حفظ کرده و عملا به چیزی میان شهر و روستا بدل شده اند و اگر روستایی با سبک زندگی گذشته یافت شود، دورافتاده از شهرها یا فاقد راه رفت وآمد آسان است. روستای «ایستا» در این میانه یک استثنا است که مردمش در جهت عکس جریان یادشده اجتماعی، از شهرنشینی در تبریز به روستانشینی گرویده و بر پایه آموزه مذهبی «توقف»، زندگی خود را در نزدیکی شهرک طالقان، با شرایط و امکانات روستاهای ایران دوره قاجار ساخته اند تا آن را به همان سبک و در همان حد از امکانات نگه دارند. این پژوهش به صورت میدانی به بازشناسی و واکاوی شیوه پیدایش روستای ایستا و سبک زندگی، آداب و رسوم، عادات و به طور کلی، فرهنگ مردم آن می پردازد و نشان می دهد که این روستا هرچند به لحاظ اداری و از نگاه جغرافیای انسانی و اقتصادی، روستا به شمار می آید اما از نظر ساختار اجتماعی، همانند قبیله ای پیشاتاریخی است به ریاست شخصی که پیشوای دینی آن نیز هست.